Ξεκινώντας από το τουριστικό περίπτερο Χαϊδαρίου, αντί να κινηθούμε στην “κλασική” διαδρομή που ξεκινάει από την έξοδο 4 της Αττικής οδού, και στα τσιμέντα της “Τιτάν”, εμεί χωθήκαμε αμέσως στο βουνό! Ανεβήκαμε το Ποικίλο όρος, είδαμε από ψηλά το Χαϊδάρι αλλά και την Ελευσίνα και τον Ασπρόπυργο. Φτάσαμε στην κορυφή και κατεβήκαμε στην λεωφόρο Νάτο, την οποία και διασχίσαμε, για να στρίψουμε δίπλα από την χωματερή, και να χωθούμε στα “άδυτα” του Ασπροπύργου.Είναι αλήθεια πως το πέρασμα από κει δεν είναι και το πιο όμορφο κομμάτι της διαδρομής. Σου δίνει όμως την ευκαιρία να διαπιστώσεις πως λίγα μέτρα από την “πραγματικότητα”, βρίσκονται παράγκες, σκουπίδια, διαλυμένα αυτοκίνητα, χαλάσματα, αλλά και πρόβατα, μαντρόσκυλα, και άλογα. Μία άλλη οπτική της Αττικής που σε συγκλονίζει και σε τοποθετεί ξανά στην θέση σου. Φτάνοντας στην Αττική οδό, διασχίζουμε κάθετα προς την θέση Κύριλος και πιάνουμε τον αγωγό του Μόρνου, ο οποίος μας βγάζει μετά από λίγα χιλιόμετρα ευχάριστης οδήγησης στο εργοστάσιο της Τιτάν, και από εκεί, μέσω του ασφαλτοστρωμένου σε μεγάλο του κομμάτι πλέον, δρόμου, στο Καραούλι. Από εκεί έχουμε δύο επιλογές: Να κινηθούμε αμέσως για Αλεποχώρι ακολουθώντας ευθεία την διαδρομή για Κριεμάδι, και να στρίψουμε αμέσως μετά για να ανέβουμε στην Κωλοσούρα. Εμείς ακολουθούμε την διαδρομή για Βίλια, όπου φτάνουμε μέσα σε λίγα λεπτά, και προλαβαίνουμε ίσα – ίσα να πιούμε τον καφέ μας, και να ξετινάξουμε τα γλυκά, πριν μας αποκλείσει η παρέλαση.

Ο καιρός από το πρωί μας είχε κυκλώσει. Μαύρα σύννεφα, μία δροσιά ιδανική για οδήγηση, και οι προβλέψεις που μιλούσαν για “επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα”, να πετάγονται σαν συννεφάκι ώρες – ώρες στο μυαλό. Όμως, η υγρασία που υπήρχε, αλλά και προφανώς οι βροχές των προηγούμενων ημερών, είχαν φροντίσει ώστε να δημιουργήσουν το ιδανικό τερέν. Οι είκοσι βαθμοί κελσίου σε συνδυασμό με τα βαριά σύννεφα και το δροσισμένο χώμα, μας έδωσαν τις ιδανικές συνθήκες για οδήγηση. Ούτε ίχνος σκόνης δεν υπήρχε! Απολαμβάναμε τον καφέ μας με της συνοδεία κάποιων ακτίνων ηλίου που είχαν δραπετεύσει από τα σύννεφα και σκεφτόμασταν τι καλά που μας πήγαινε η μέρα. Ιδανικά!Ξεκινήσαμε ξανά προς Κριεμάδι, και αυτή τη φορά ανεβήκαμε από ένα απάτητο δρόμο που είχε μέχρι και φρέσκο γρασίδι στο έδαφος. Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο που συνδέει τον Άγιο Γεώργιο με το Κριεμάδι και από εκεί, ανεβήκαμε ξανά ψηλά, στα 1000 μέτρα, προκειμένου να φτάσουμε στην Βένιζα και να αφήσουμε το βλέμμα μας να πλανηθεί στον Κορινθιακό. Από εκεί, περνώντας μέσα από μικρά χωριουδάκια όπως είναι η Λούμπα και τα Μορφέϊκά, περάσαμε τον κεντρικό δρόμο που πηγαίνει από τα Μέγαρα – Αλεποχώρι, και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε από ένα φρεσκοστρωμμένο χωματόδρομο στον προορισμό μας. Ήταν το δωράκι μας για να παίξουμε λίγο σε κατηφορικό δρόμο ανάμεσα στα δέντρα, με τα λοφάκια με μαλακό χώμα να μας περιμένουν για να κάνουμε παιχνίδια.

Λίγες στιγμές μετά, αναπνέαμε το δροσερό αεράκι της θάλασσας δίπλα στο λιμανάκι, στο Αλεποχώρι. Έχοντας διανύσει εκατόν δέκα χιλιόμετρα κινούμενοι συνεχώς δυτικά, από το Χαϊδάρι στο Αλεποχώρι, περάσαμε ωραία μέρη, διαφορετικά εδάφη, είδαμε όμορφες εικόνες και δεν δυσκολευτήκαμε κάπου. Το έδαφος ήταν ιδανικό, οι συνθήκες το ίδιο, η παρέα, επίσης. Γι’ αυτό, αντί να λήξουμε την βόλτα μας εκεί και να επιστρέψουμε από άσφαλτο στην Αθήνα, οι περισσότεροι αδράξαμε την ευκαιρία και συνεχίσαμε προς τα Γεράνεια τα οποία διασχίσαμε για να καταλήξουμε λίγη ώρα μετά στην Κινέτα, γράφοντας άλλα σαράντα χιλιόμετρα!