Έτσι νωρίς το πρωί του Σαββάτου βρεθήκαμε στον Ωρωπό, απ’ όπου περάσαμε απευθείας στο ferrie για την Ερέτρια, κατά την διάρκεια του σύντομου ταξιδιού όπου και έγινε η απαραίτητη ενημέρωση προς τους αναβάτες.
Το πρώτο σκέλος της διαδρομής ήταν εξήντα χιλιόμετρα και έπειτα από δεκαπέντε χιλιόμετρα άσφαλτο, πατήσαμε τους τροχούς μας στο χώμα. Το δάσος έτοιμο και ποτισμένο σωστά από τις βροχές των προηγούμενων ημερών, μοσχομύριζε και μας περίμενε. Η δασική διαδρομή μας οδήγησε στον Μύστρο από τον οποίο συνεχίσαμε προς την Δίρφυ χωματόδρομων, για να καταλήξουμε στην Στενή Ευβοίας. Εκεί απολαύσαμε το καφεδάκι μας στην πλατεία του χωριού, ενώ τιμήσαμε και τα γλυκά του πανέμορφου καφε-ζαχαροπλαστείου.
Λίγη ώρα μετά, βρεθήκαμε να σκαρφαλώνουμε την νότια πλευρά της Δίρφυς για να περάσουμε στο πλάι, προς τον Άγιο Γεώργιο, τα Βάβουλα, τα Μεσούλια, να ανέβουμε στην Κερασιά. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές, με την θερμοκρασία να κυμαίνεται στους 10 βαθμούς και την βροχή να καραδοκεί, κρεμασμένη από πάνω μας. Οι προγνώσεις έλεγαν ότι από το απόγευμα και μετά, θα έριχνε καταιγίδα και εμείς ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Έχοντας πλήρη αδιάβροχο εξοπλισμό, δεν φοβόμασταν την βροχή, αλλά σε τέτοια περίπτωση, θα μας άλλαζε τα σχέδια. Η διαδρομή θα έπρεπε να αλλάξει για να μην μπλοκάρουμε από την λάσπη.
Μέχρι στιγμής πάντως, το έδαφος ήταν ποτισμένο όσο έπρεπε για να προσφέρει κορυφαίο κράτημα, και λάσπη συναντήσαμε μόνο για εκατό μέτρα, και αυτή χωρίς δυσκολίες.
Φύλα παντού, μικρά ρυάκια αλλά και ποταμάκια που διασχίζαμε, κορμοί πεσμένοι, εικόνες όμορφες χειμωνιάτικες, μέσα στην καρδιά του βουνού.
Περνάμε από τα λατομεία της Λάρκο στο Μαντούδι, χαζεύουμε στην λίμνη που έχει δημιουργηθεί, συνεχίζουμε προς το Προκόπι όπου η ώρα έχει αρχίσει να μας πιέζει. Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα, αποφασίζουμε να κινηθούμε προς Δαφνούσα από άσφαλτο αφήνοντας τμήμα της διαδρομής στην άκρη, με δεδομένο ότι δεν θέλουμε να νυχτώσουμε στο βουνό.
Συνεχίζουμε από κει χώμα προς τα Καλύβια, φτάνουμε στο Τρούπιο και περνάμε στο πλάι από τα μεταλλεία. Ο χρόνος πλέον μας πιέζει, η βροχή έρχεται, και πρέπει να φτάσουμε αλώβητοι στην Λίμνη Ευβοίας. Αρχίζουμε και ανεβαίνουμε τον Κάκαβο, και μας μένει μόνο να ανέβουμε στην ράχη για να δούμε τον Νότιο Ευβοϊκό, που σημαίνει και την αρχή του τέλους της διαδρομής μας. Με το σκοτάδι να έχει αρχίσει να πέφτει, έρχονται και οι πρώτες ψιχάλες που δεν μας δυσκολεύουν καθόλου, μιας και μας μένουν ακόμη λίγα χιλιόμετρα. Περνάμε από την Μονή Γαλατάκη και από κει, κατηφορίζουμε και βγαίνουμε στην άσφαλτο, για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής.
Έπειτα από εκατόν εβδομήντα χιλιόμετρα μεικτής διαδρομής με έμφαση στους χωματόδρομους, φτάνουμε στον προορισμό μας, στα Κατούνια της Λίμνης Ευβοίας. Το τζάκι μας περιμένει αναμμένο, το τραπέζι στρωμένο και η παρέα μαζεύεται γρήγορα γύρω του για να αναπληρώσει τις καμμένες θερμίδες της ημέρας!
Άλλη μία χωμάτινη εκδρομή με την οργάνωση και υποστήριξε της Σχολής Ασφαλούς Οδήγησης Rideit έφτασε στο τέλος.
Πληροφορίες – συμμετοχές στο www.rideit.gr
