Σκεπτόμενοι πως η οδήγηση μίας μοτοσυκλέτας Adventure στο χώμα, είναι ούτως ή άλλως συγκλονιστική εμπειρία διανύοντας κορφές και ορεινές διαδρομές, καταφέραμε φέτος να συνδυάσουμε το τερπνόν, μετά του ωφελίμου. Που για εμάς, το τερπνόν ήταν η απόλαυση των βουνών της Πελοποννήσου πάνω σε μοτοσυκλέτες, και το ωφέλιμο, η ευκαιρία να κατασκηνώνουμε σε μέρη που συνδύαζαν το παραπάνω, με διακοπές. Έτσι, ξεκινήσαμε από την Αθήνα νωρίς το πρωί, για να ανεφοδιαστούμε σε καύσιμα και νερά στο Κιάτο Κορινθίας, απ’ όπου άρχιζε η ανάβασή μας προς την Ζήρια, περνώντας από τα όμορφα χωριά και συναντώντας σύντομα τα έλατα, καταλήξαμε στο χιονοδρομικό. Η πρώτη στάση στο αθλητικό κέντρο Ζήρειας, όπως ονομάζεται το χιονοδρομικό κέντρο, ήταν και η πρώτη μας ανάσα από πεντακάθαρο αέρα και μοναδική θέα. Συνεχίσαμε σύντομα στις ακροπολικές διαδρομές που μας οδήγησαν στην Γκούρα και την Λίμνη Δόξας, για μία στάση στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, για να χωθούμε πάλι μέσα στα έλατα, και να συναντήσουμε την πανέμορφη Ζαρούχλα. Από εκεί, η λίμνη Τσιβλού, μας περίμενε με ανοικτές αγκάλες να στήσουμε τις σκηνές μας στην ταβέρνα, και να βουτήξουμε στα δροσερά της νεράς, βόλτα με τα νερόφιδα – που μάλλον φοβήθηκαν περισσότερο την παρουσία μας.
Το γέλιο είχε έρθει στα πρόσωπα των αναβατών από νωρίς, αλλά οι βουτιές και το φαγητό που μας περίμενε έτοιμο, είχαν δώσει μία διαφορετική νότα στις κόντρες – από τους δύο τροχούς, στα πιάτα. Η πρώτη μέρα είχε περάσει όμορφα, κι έτσι, πίνοντας το καφεδάκι και τρώγοντας το πρωινό μας με θέα την λίμνη, είχε έρθει η ώρα για την δεύτερη μέρα.

Ξεκινήσαμε απευθείας από το χώμα, ανεβήκαμε ψηλά, πέσαμε στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στα Καλάβρυτα και απολαύσαμε τον καφέ μας στην όμορφη και γραφική Ζαχλωρού, με το τρενάκι του οδοντωτού να περνάει εκείνη την ώρα δίπλα από τα τραπέζια μας. Η συνέχεια της διαδρομής μας ανέβασε από τα Δουμενά στην Κερπινή, και από εκεί στις Κορφές, όπου συναντήσαμε άγρια άλογα και μείναμε άφωνοι στην μοναδική θέα.
Το χώμα συνεχίστηκε προς τους Λαπαναγιούς και το Λεόντιο, όπου το μεσημεράκι, ξαποστάσαμε στα πλατάνια του παλιού καφενείου, στο κέντρο του χωριού. Οι ομελέτες με τα κατακίτρινα αυγά και οι σαλάτες με το ζυμωτό ψωμί, ήρθαν ως “επιβράβευση” – έτσι το λέμε πλέον το μεσημεριανό! – για την οδήγηση, και από την Χαλανδρίτσα, φτάσαμε στην παραλία της Καλογριάς, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Στο χώρο του Camper Club, όπου φιλοξενηθήκαμε, είχαμε την παραλία στα 200 μέτρα, κάναμε τις βουτιές μας απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα, και το βράδυ φορτώσαμε το barbeque με κρεατικά, τα οποία περίσσεψαν από… λάθος υπολογισμό (και καλά). Μία ακόμη νύχτα είχε περάσει με χαβαλέ και ωραία παρέα, και η επόμενη μέρα μας βρήκε στις 8 το πρωί, να πλατσουρίζουμε ξανά στην θάλασσα, λίγο πριν ετοιμαστούμε για μία ακόμη όμορφη μέρα.

Η σημερινή, χωμάτινη διαδρομή, ξεκίνησε απευθείας από την Καλογριά, όπου διασχίσαμε το όμορφο δάσος, για να φτάσουμε μέχρι το Κουνουπέλι, και από κει, να οδηγήσουμε μέχρι την τεχνιτή λίμνη Πηνειού, πάνω από την Αμαλιάδα, και να εισχωρήσουμε στο χώμα από το Πανόπουλο. Λίγο μετά, η το νοτιότερο στην Ευρώπη δρυοδάσος της Φολόης μας περίμενε για να οδηγήσουμε υπό τη σκιά των δέντρων, και να απολαύσουμε λίγο μετά τις συνταγές της παραδοσιακής ταβέρνας που βρίσκεται στην άκρη του. Η επιστροφή προς την Αρχαία Ολυμπία συνεχίστηκε πάλι μέσα από την Φολόη, με την διαδρομή μας να περνάει από τις πηγές Ενιπέα και με ένα πέρασμα από την παραλία του Επιταλίου, να καταλήγει δίπλα σε γνωστό beach bar, στην παραλία του Ανεμοχωρίου. Βουτιά στα γρήγορα στα πεντακάθαρα νερά, στενές επαφές με τσούχτρα στο δεξί χέρι του Χρήστου, μουσικές και καφέδες μέχρι αργά, αλλά και ΄Εφη Θώδη και “γλύκα – γλύκα, γλυκιά μου”, μέχρι τις 06:30 το πρωί, λόγω του ποιοτικού πάρτι που γινόταν εκεί. Εμείς όμως είχαμε “καβαντζωθεί” στους αμμόλοφους, άλλοι σε σκηνές, άλλοι πάνω στις ξαπλώστρες με ταβάνι τον ουρανό και τα’ άστρα, όπου είχαμε ένα μοναδικό ύπνο. Το πρωϊνό μάς βρήκε να φορτώνουμε τα πράγματα μας παρέα με τις κατσίκες και τα πρόβατα που περνούσαν – μετά από το μπανάκι μας φυσικά, και να οδηγάμε στην αμμώδη διαδρομή προς τον Καϊάφα. Σειρά είχε η Ζαχάρω και η Κυπαρισσία, απ’ όπου μπήκαμε στο χώμα μετά τις Καρυές, και μετά τα Πλατάνια, κάναμε την στάση μας στην Αγία Ελένη. Κινηθήκαμε ξανά από δασικούς χωματόδρομους στο Ιερό του Απόλλωνα, στον αρχαιολογικό χώρο Βασσών, για να περπατήσουμε στα αρχαία. Σειρά είχε η Νέδα, και η ασφαλτοδρομένη διαδρομή προς την Μεγαλόπολη, απ’ όπου περάσαμε στην Καρίταινα, για να πιούμε το καφεδάκι μας – και το παγωτάκι μας, και να συνεχίσουμε για Στεμνίτσα.

Από εκεί εισχωρήσαμε στο Μαίναλο, το οποίο “γαζώσαμε” με τα έλατα να μας τρελαίνουν, όντας η καλύτερη διαδρομή της εκδρομής. Περάσαμε ξυστά από την Βυτίνα, από το Βαλτεσίνικο κυκλώσαμε την λίμνη του Λάδωνα, και καταλήξαμε στις εγκαταστάσεις της ECO Action όπου… οι πιο τολμηροί – που έχουν οικογένειες και όχι πλέον υποχρεώσεις - έκαναν μπάνιο στο παγωμένο ποτάμι – με άγνωστες συνέπειες. Στήσαμε τις σκηνές μας κάτω από τα πλατάνια, απολαύσαμε άλλο ένα εκπληκτικό φαγητό από τα χεράκια της κυρά – Μαρίας – που βρήκε στα μάτια του Γιώργου – για την ακρίβεια στο στομάχι του- τον καλύτερο φίλο! Η επόμενη και τελευταία μέρα της εκδρομής, περιελάμβανε ορεινό πέρασμα από την Ζήρεια και κατάληξη στο Κιάτο, ξανά από χώμα, αλλά φροντίσαμε να αδράξουμε την ευκαιρία της κατάβασης του ποταμού με βάρκα, κι έτσι, οι εναπομείναντες, επιδοθήκαμε σε extreme rafting επιπέδου δυσκολίας…. 2! Με τα νερά του ποταμού ίσα να μας σπρώχνουν, καταφέραμε για το επόμενο δίωρο να ξεκαρδιστούμε από τα γέλια, σκαρφιζόμενοι κάθε τι που θα μας έκανε να χαβαλεδιάσουμε. Το τέλος της διαδρομής του ποταμού, σήμανε και το τέλος της φετινής πενθήμερης εκδρομής της σχολής Ride It που είχε καθαρά εκπαιδευτικό χαρακτήρα: Στην οδήγηση, στο φόρτωμα, στην διαμονή στην ύπαιθρο, αλλά και στους καφέδες, στο φαγητό, στο κολύμπι, στην διασκέδαση και στα γέλια! Ο συνδυασμός μοτοδιακοπών με οδήγηση σε μοναδικές διαδρομές και διασκέδαση με καλή παρέα, πέτυχε! Και του χρόνου!