Προορισμός ο Ελικώνας
Προορισμός μας ο Ελικώνας, το βουνό και το ομώνυμο χωριό, αλλά όχι από την εύκολη ασφάλτινη διαδρομή που οδηγεί εκεί είτε από την Λιβαδιά, είτε από το Κυριάκι Βοιωτίας, αλλά από χώμα. Και όταν λέμε χώμα, εννοούμε στο περισσότερο ποσοστό χώμα, συνδέοντας μοναδικές διαδρομές της Αττικής και Βοιωτίας. Ξεκινήσαμε αντίθετα απ’ ότι θα περίμενε κανείς, από το περίπτερο Χαϊδαρίου, και ακολουθήσαμε διαδρομή Νότια, για να περάσουμε στο χώμα μετά τα πρώτα διόδια της Ελευσίνας, από την παλιά εθνική. Τα χωμάτινα κομμάτια μέχρι εκεί, είναι φαγωμένα από τον καιρό που έχουν να πατηθούν, κι έτσι βγήκαν από την επιλεγμένη διαδρομή, και περάσαμε κατευθείαν στο Κανδύλι όπου και λερώσαμε για πρώτη φορά τα ελαστικά μας.
Από το Κανδύλι, περάσαμε την ράχη του Δόσκουρη και την Κορομηλιά, για να ξεχυθούμε μετά τα καταπράσινα οροπέδια στην Κολοσούρα, και να πέσουμε στα Βίλια. Η διαδρομή ήταν βατή, μόνο στο αρχικό της τμήμα μας περίμεναν κάποια νεροφαγώματα και πέτρες, εύκολες όμως στο μεγαλύτερο μέρος τους. Εκεί άλλωστε, όπου συναντήσαμε και τμήματα με άμμο, μέσα σε ένα στεγνό ποτάμι, έγινε και σεμινάριο οδήγησης στην άμμο, όπως και σεμινάριο για ξεκόλλημα της μοτοσυκλέτας στην περίπτωση που κολλήσει στην άμμο.
Το πέρασμα στον Κιθαιρώνα
Περάσαμε τα Βίλια και τον Πατέρα, και αρχίσαμε την άνοδο του Κιθαιρώνα, ανατολικά. Εκεί έγινε και η πρώτη στάση μας για ξεκούραση, στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, στο ρέμα της Γκούρας. Οδηγήσαμε ξανά προς τις Ερυθρές, σταματήσαμε για ανεφοδιασμό στις Πλαταιές, και συνεχίσαμε στην άνοδο του Κιθαιρώνα, αυτή τη φορά από την Βόρεια πλευρά. Φτάνοντας στην κορυφογραμμή, είχαμε και ένα χτύπημα σε ζάντα 1200 GS, που οδήγησε σε απώλεια του αέρα. Με τον καιρό να έχει 4 βαθμούς και τον αέρα να μας παγώνει, κινηθήκαμε σε ασφαλές μέρος όπου τοποθετήσαμε σαμπρέλλα στο μπροστινό ελαστικό του φίλου μας, και συνεχίσαμε την βόλτα. Η κάθοδος προς τον Άγιο Βασίλειο, ήταν γρήγορη, με καλό πατημένο χώμα, μιας και ο δρόμος χρησιμοποιείται για την άνοδο των οχημάτων συντήρησης του εντυπωσιακού αιολικού πάρκου που μόλις είχαμε περάσει. Από τα 1000 μέτρα υψόμετρο, φτάσαμε στα… πέντε, όπου ήπιαμε τον καφέ μας παραλιακά, στο όμορφο χωριουδάκι του Αγίου Βασιλείου. Με την θερμοκρασία να ανεβαίνει, ανεβήκαμε κι εμείς ξανά ψηλά, για να κατέβουμε στην παραλία της Λιβαδόστρας, και από εκεί, στα Λεύκτρα, και στην Δόμβραινα, μέσω του αγωγού του Μόρνου, που πάντα μας αρέσει λόγω του γρήγορου ρυθμού που επιβάλλει η διαδρομή.
Τρία στα τρία
Στην έξοδο από το χώμα προς την άσφαλτο, είχαμε ακόμη ένα ελαστικό, όταν μία πρόκα τρύπησε τον πίσω τροχού του 1200. Τοποθετήσαμε επιτόπου σαμπρέλα και συνεχίσαμε για άλλα.. είκοσι μέτρα, όταν ο πίσω τροχός του 800 GS, πάτησε και αυτός μία μικρότερη πρόκα, και μας έβγαλε ξανά στα pits. Τρίτη επισκευή της ημέρας, με απόλυτη επιτυχία, δέσιμο στο ελαστικό του 1190R που είχε χτυπηθεί, και συνεχίσαμε στον Πρόδρομο και στους Ταξιάρχες, απ’ όπου ξεκίνησε η άνοδος για τον Ελικώνα. Τα έλατα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, η θερμοκρασία είχε ανέβει στους 15 βαθμούς, και το τοπίο μοσχομύριζε άνοιξη. Η εναλλαγή της θερμοκρασίας, το παιχνίδι του ήλιου με τα σύννεφα, η αλλαγή από χειμώνα σε άνοιξη μέσα σε λίγες ώρες, ήταν μοναδικά. Λίγο μετά, οδηγούσαμε στην κορυφογραμμή του Ελικώνα, απ’ όπου στρίψαμε και βρεθήκαμε στην Αρβανίτσα.
Έχοντας χορτάσει οδήγηση, όντας όλοι χαρούμενοι και κουρασμένοι, οδηγήσαμε σε μία από τις ταβέρνες της Αγίας Άννας όπου συμπληρώσαμε μία πολύ όμορφη μέρα, με πειράγματα και γέλια, και αρκετό διαιτητικό φαγητό.
