Το ραντεβού δόθηκε λίγο μετά τα πρώτα διόδια των Αφιδνών, όπου όλοι οι αναβάτες κατέφθασαν με τις μοτοσυκλέτες τους έτοιμες και την διάθεση στα ύψη. Χωμάτινα ελαστικά στις BMW, KTM, Yamaha αλλά και στο πιο ασφάλτινο της παρέας, V-Strom 650, καύσιμα νερά και σαντουιτσάκια για το δρόμο, και φύγαμε! Η εκκίνηση έγινε λίγα λεπτά πριν τις εννέα και σε λιγότερο από δύο λεπτά βρισκόμασταν ήδη στο χώμα. Μιας και στα πιο πολυσύχναστα μέρη, όπως είναι η Πάρνηθα, οι διασταυρώσεις δίνουν και παίρνουν, οι αναβάτες ενημερώθηκαν για την σωστή πορεία της ομάδας, έτσι ώστε να μην έχουμε “χασίματα” αλλά και καθυστερήσεις. Περάσαμε νωρίς το πρωί την Ιπποκράτειο Πολιτεία, μπήκαμε στον χωματόδρομο που από τον Άγιο Μερκούριο οδηγεί στον Αυλώνα, και οι μυρωδιές και η χαμηλή θερμοκρασία εισχωρούσε στα πνευμόνια μας σαν καθαριστικό. Μέχρι τον Αυλώνα την διαδρομή την είχαμε ξανακάνει, είναι ένα συνδετικό κομμάτι άλλωστε, χωρίς ιδιαίτερο βαθμό δυσκολίας, ειδικά αν η διαδρομή είναι στεγνή, όπως μας έτυχε.

Τον Απρίλιο, περισσότερο φοβάσαι μην πνιγείς από την σκόνη, παρά από την λάσπη, αν και ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει ο καιρός. Εμείς ωστόσο είχαμε αφήσει όλα τα δύσκολα σημεία εκτός διαδρομής, μιας και αν υπήρχαν τέτοια, και θα δυσκόλευε η βόλτα, αλλά και θα ήταν πιο πιθανό να έχουμε από μικρές πτώσεις μέχρι ατυχήματα. Με κύριο μέλημα την ασφάλεια των αναβατών,  η διαδρομή περιελάμβανε ωραία σημεία για οδήγηση, προεπιλεγμένα μέρη για εκπαίδευση, αλλά και στάσεις για ξεκούραση ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Η διαδρομή από τον Αυλώνα προς τα Δερβενοχώρια διαθέτει μικρές ανηφόρες και κατηφόρες, είμαστε μέσα σε δάσος, αλλά οι δρόμοι είναι πατημένοι. Μόνο κάποιες ροδιές από τρακτέρ που έχουν ξεραθεί από το χειμώνα υπάρχουν, αλλά δεν μας δημιουργούν κανένα πρόβλημα. Οι αναβάτες κινούνται μία χαρά, ξεκούραστοι και άνετοι, παρά το ότι μπήκαν με το “καλημέρα” στο χώμα. Μία πηγή που έχει αφήσει τα νερά της να κατρακυλήσουν στο χωματόδρομο, μας φτιάχνει μία ωραία λάσπη για να εξηγήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ξεκολλάει η μοτοσυκλέτα εύκολα, στην περίπτωση που κολλήσει εκεί. Οι εκπαιδευτές της σχολής δείχνουν, οι αναβάτες παρακολουθούν και έπειτα δοκιμάζουν και οι ίδιοι, για να ξαποστάσουν λίγα μέτρα μετά, σε παρακείμενο εκκλησάκι. Ο δρόμος ανοίγει, συνεχίζουμε ανάμεσα σε κτήματα και πατημένο χωματόδρομο μέχρι το πρώτο χωριό, τον Άγιο Θωμά.

Έχουμε περάσει πλέον στην Βοιωτία, αφήνουμε στο δεξί μας χέρι το Κλειδί, και οδηγάμε προς την Ασωπία. Ανεβαίνουμε ψηλά, η Βοιωτία απλώνεται στα πόδια μας, το ίδιο και ο ποταμός Ασωπός όπου και σταματάμε για φωτογραφίες από ψηλά. Η φύση στα καλύτερά της, έχουν ανθίσει όλα τα λουλούδια και το τοπίο είναι καταπράσινο, σαν cart postal. Συνεχίζουμε για το Νεοχωράκι όπου συναντάμε πολλά φωτοβολταϊκά πάρκα, τα οποία έχουν γεμίσει με τους καθρέπτες τους ολόκληρες εκτάσεις.

Στο Νεοχωράκι έχουμε μία καθυστέρηση. Ο Θανάσης “κατεβάζει” πολλή πίεση στα λάστιχα με αποτέλεσμα το μπροστινό του να τερματίσει πάνω στη ζάντα, και να σκιστεί. Έχουμε όλα τα απαραίτητα για επισκευή μαζί μας, όχι όμως και ολόκληρο λάστιχο. Ο Βασίλης, ο εκπαιδευτής της σχολής Rideit παίρνει την μοτοσυκλέτα και την οδηγεί στο πλησιέστερο βενζινάδικο, στην Θήβα, απ’ όπου και θα την αναλάμβανε εταιρία μεταφοράς. Συνεχίζουμε προς την Θήβα και κάνουμε στάση κοντά στο πεδίο βολής, στα παλιά εγκαταλελειμμένα άρματα. Το τοπίο στο οποίο έγινε και ειδική του Rally Acropolis λίγα χρόνια πριν, είναι ιδανικό για παιχνίδι. Εκεί υπάρχει και στίβος για οδήγηση των αρμάτων, και φυσικά αδράξαμε την ευκαιρία να παίξουμε με τις μεγάλες On/off μας.

Συνεχίζουμε για Θήβα, ανεφοδιάζονται σε καύσιμο οι μοτοσυκλέτες με μικρά ρεζερβουάρ, μιας και το επόμενο θα το συναντούσαμε στα Άσπρα Σπίτια. Λίγο πριν τις Ερυθρές, συναντάμε τον αγωγό του Μόρνου, το κανάλι που μεταφέρει το νερό από το Λιδορίκι, στην Αθήνα. Ξεκινάμε την οδήγηση δίπλα του, και ο δρόμος περιλαμβάνει στο περισσότερο μέρος του χωμάτινα τμήματα, αλλά και άσφαλτο με μεγάλες λακκούβες. Είναι το ιδανικό πεδίο για να παίξουν με το γκάζι τα 1200 και να διασκεδάσουν όλοι οι αναβάτες. Το χαλίκι που βρίσκεται σε κάποια σημεία δίνει την ευκαιρία για πλαγιολισθήσεις και τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν. Ακολουθούμε τον αγωγό που περνάει κοντά στο Καπαρέλι, στην Λεύκτρα, και τον αφήνουμε για να περάσουμε μέσα από την Δόβραινα.

Από εκεί, λίγα χιλιόμετρα ασφάλτινης διαδρομής μας χωρίζουν μέχρι την παραλία του Σαράντη, στον Κορινθιακό κόλπο, όπου κάνουμε το μεγάλο μας διάλλειμα, για καφέ και ανασυγκρότηση. Η παραλία του Σαράντη τέτοια εποχή έλκει μόνο τοπικούς και κάποιος ψαγμένους ταξιδιώτες. Το καλοκαίρι μία τέτοια παραλία με ταβερνάκια και καφετέριες, σίγουρα θα γεμίζει από κόσμο, από τα κοντινά χωριά, αλλά και από την Θήβα. Ξεκινάμε πατώντας αμέσως τους τροχούς μας στο χώμα, και ανηφορίζουμε το βουνό, για να κινηθούμε βόρεια, μιας και οι χωματόδρομοι από το Σαράντη, δεν συνδέονται με την Ζάλτσα και τα Ρεβυθαίϊκα.

Η διαδρομή όμως είναι διαφορετική, το έδαφος πιο σκληρό, περνάει ανάμεσα από στάνες και έχουμε θέα τη θάλασσα, και το τοπίο είναι πανέμορφο. Αλλάζουμε παραστάσεις, κατηφορίζουμε προς την Ζάλτσα όπου κάνουμε μία παράκαμψη για να επισκεφτούμε την ατελείωτη παραλία της.

Σταματάμε λίγο εκεί να απολαύσουμε τα κύματα που μαστιγώνουν την παραλία, και συνεχίζουμε ξανά τη διαδρομή μας, κινούμενοι πλέον στο ανατολικό τμήμα του Κορινθιακού κόλπου. Περνάμε τα Ρεβυθαίϊκα, την Παναγιά Καλαμιώτισσα, για να καταλήξουμε σε λίγη ώρα στα Άσπρα Σπίτια και την παραλία Διστόμου. Περνάμε έξω από το εργοστάσιο αλουμινίου, κάνουμε ανεφοδιασμό, όσοι χρειαζόμαστε καύσιμα, και συνεχίζουμε από άσφαλτο για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Ενώ υπάρχουν εναλλακτικά τμήματα χωματόδρομου που συνδέουν τα Άσπρα Σπίτια με το χωμάτινο τμήμα της εκδρομής, επιλέγουμε να περάσουμε από άσφαλτο κοντά στο Δίστομο.

Από εκεί ακολουθούμε τον δρόμο που φεύγει για Δεσφίνα και Ιτέα, και λίγο μετά, στρίβουμε για να ανέβουμε στα λιβάδια, όπου υψώνεται μπροστά μας ο ορεινός όγκος του Παρνασσού. Οδηγάμε μέσα στο γρασίδι, στο λιβάδι, και απέναντί μας έχουμε τον χιονισμένο Παρνασσό, που βρίσκεται τυλιγμένος από τα σύννεφα. Σταματάμε για φωτογραφίες, έχουμε χρόνο, μιας και μας χωρίζουν μόλις λίγα χιλιόμετρα από το τέλος της διαδρομής. Ξεκινάμε το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, το οποίο μας οδηγεί σε ένα ακόμη εντυπωσιακό σημείο, μιας και κατηφορίζουμε μέσα στον δρυμό, με τα έλατα να μας έχουν κυκλώσει. Οι εναλλαγές τοπίων συνεχίζονται, και από ψηλά, αγναντεύουμε κιόλας το Ζεμενό, όπου θα γινόταν και ο τερματισμός της εκδρομής. Σε λίγα λεπτά, πατάμε άσφαλτο, και βρισκόμαστε απευθείας στην ταβέρνα, που μετά από τόση οδήγηση, ήταν ο καλύτερος τερματισμός!

Είχαμε μόνο δύο απώλειες, εκτός από αυτή του Θανάση με το λάστιχο το πρωί και του Στέλιου που έφυγε για να επιστρέψουν μαζί στην Αθήνα. Η πρώτη από μηχανικό πρόβλημα και η δεύτερη από σκόνη που εισχώρησε στους φακούς επαφής, αλλά θα συναντιόμασταν όλοι μαζί στο φαγητό. Έτσι κι έγινε, και αφού κατασπαράξαμε αυτά τα διαίτης που έχουμε μόνιμα στο μενού μας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, αυτή τη φορά από άσφαλτο, από την παλιά εθνική. Μία ολόκληρη ημέρα σε μία διαφορετική εκδρομή, απόστασης 210 χιλιομέτρων, από την Αθήνα στην Αράχωβα, έλαβε τέλος.

Οι εναλλαγές τοπίων, οι διαφορετικοί χωματόδρομοι, τα ποταμάκια, τα έλατα, οι παραλίες της Βοιωτίας, οι ομορφιές της Αττικής Γης, αλλά το κυριότερο συστατικό, η καλή παρέα, είχαν δέσει καλά όλη την ημέρα. Και γι’ αυτό έδωσαν ραντεβού για την επόμενη οργανωμένη εκπαιδευτική εκδρομή, στην Βόρεια Εύβοια, το τελευταίο σαββατοκύριακο του Μαϊου!